Terugblik op het gesprek met Lale Gül
Ik heb het gesprek met Lale Gül – in onze gerenoveerde Bibliotheek in Veghel waar 60 gasten aanwezig waren – moeten laten bezinken….. Wat ik er van vond? Ik vind het jammer en ergens heb ik medelijden met Lale, dat zij geen fijne jeugd heeft gehad en dat zij niet de ruimte heeft gekregen van haar ouders om te zijn wie ze wil zijn. We kregen van het publiek vragen zoals: “Hoe kan het zo zijn dat jullie beide dezelfde achtergrond hebben, maar zo anders zijn terechtgekomen?“. Tja, wat zeg je dan? Ik heb namelijk wel de ruimte gekregen van mijn ouders om te zijn, wie ik wilde zijn. Ik kon wel met vriendinnen alleen reizen en voor mij werd alles betaald door mijn ouders. Mijn vader heeft tot mijn 27ste mijn zorgverzekering betaald en stelde zelfs zijn auto beschikbaar zodat ik niet te lang hoefde te wachten op het centraal station in Tilburg. Ik ben sinds mijn 18e politiek actief en kon mijn ei daarin goed kwijt.
Ik denk dat het verschil ook zit waar je wieg staat/stond. Bij ons is religie heel persoonlijk en werd mij niet opgelegd. Als ik nu mijn hoofddoek zou willen afdoen, dan zouden mijn ouders dat prima vinden. Voor mij is mijn hoofddoek een stukje van mijn identiteit. Ik kan mij geen wereld voorstellen zonder de Islam, die mij zoveel houvast biedt. Verder heb ik mij ook nooit hoeven te verzetten tegens iets, omdat het niet werd opgelegd. Daarop stelde ik de vraag aan Lale; Stel je voor dat je was geboren in Veghel en niet in Amsterdam- West in een achterstandswijk? En je hoefde geen hoofddoek te dragen en je hoefde ook geen verzet te voeren, was je dan ook afgevallen van de Islam? Daar kon Lale geen antwoord opgeven. Ik denk namelijk van niet. Ik denk dat Lale niet was verdwaald als zij de ruimte had gekregen om te zijn wie ze wilde zijn.
Ja, ook ik heb mijn struggles gehad en was op zoek naar mijn identiteit. Waar hoorde ik thuis? Zo liep ik huilend weg uit de les Nederlands, omdat ik het niet meer wist. Meneer van Gent ving mij goed op en zei: “je bent degene in welke taal je droomt”. Ik begon nog harder te huilen want ik droomde in twee talen. Nu nog steeds….. En dat is prima. Ik gun Lale echt dat zij weer met haar ouders en Defne een kopje koffie kan drinken en dat zij zich niet laat beïnvloeden door mensen met slechte intenties die een andere agenda hebben. De mensen die nu om haar heen staan en opvangen, zijn geen familie en hebben andere belangen. Op de vraag wat het met haar doet dat zij haar ouders en Defne niet meer spreekt en ziet, gaf zij mijn inziens een hele kille reactie net alsnog het haar niets deed. Ik hoop dat zij met de tijd kan verzoenen met haar ouders.
Mijn motto in het leven is dan ook: Leef en laat leven. Respecteer elkaar voor je wie je bent en leg het niet op. Het boek van Lale is haar ervaring en haar verhaal. Zo hebben een miljoen Turkse moslims hun eigen verhalen en ervaringen, zoals die van mij Ülkü Ögüt.
Liefs,
Ülkü
